Fallout Tactics: Brotherhood of Steel

[link widoczny dla zalogowanych]

gry.wp.pl napisał:

Rozpad (fallout) społeczeństwa, rozpad cywilizacji, rozpad człowieczeństwa. To rzeczywistość, którą przesiąknięte jest napromieniowane powietrze, ziemia, woda. Już o tym wiemy. Jeżeli ktoś ma ochotę powiedzieć nam "idź do piekła" możemy mu odpowiedzieć "już tam byłem". Tak, i to nie raz, ale dwa razy.

Do broni!!

Gdy usłyszałem o powstaniu nowej gry z serii Fallout zastanawiałem się, dlaczego nosi ona tytuł "Tactics", a nie "3". Gdy wreszcie dostałem duże, opatrzone ładną grafiką pudełko i rozpocząłem zapoznawanie się z jego zawartością już wiedziałem. Fallout Tactics jest czymś, czego jeszcze w serii nie doświadczyliśmy. Każdy, kogo zapytamy się o którąkolwiek z części odpowie nam, że jest to wspaniała i rozbudowana gra łącząca w sobie wątki przygodowe oraz RPG. I to się zgadza. Więc jaka była celowość wypuszczania nowego sequela? Ano podstawowa. Fallout Tactics nie jest sequelem lecz praktycznie odrębną, bardzo różną od oryginału pozycją.
Jak sam tytuł wskazuje gra należy do gatunku taktyk. Innymi słowy motywy RPG zostały zredukowane niemalże do zera, wystarczając jedynie do utrzymania "historii choroby" naszego bohatera i jego towarzyszy... broni. W FT nie jesteśmy już osobnikiem mającym za zadanie poprzez swą krucjatę naprawiania zła poczynionego przez nuklearny armageddon, lecz jedną z wielu postaci walczących głównie o swoje przetrwanie. W wyniku stadnych instynktów ludzie skupiają się w grupach, plemionach, bandach i mini-armiach. Ty, główny bohater jako ochotnik zgłaszasz się do służby w siłach zbrojnych jednego z ocalałych bunkrów. Zaopatrzony w broń, niezbędny do przetrwania ekwipunek i kilku towarzyszy wykonujesz misje powierzone ci przez głównodowodzącego schronem.
Jesteś żołnierzem, a nie podróżnikiem. Jesteś zagładą, a nie zbawcą. Twoim zadaniem jest ratowanie życia poprzez jego odbieranie. Tak w skrócie można określić twoje cele w grze. Z misji na misję wchodzisz na wyższe stopnie rozwoju kampanii. Spotykasz nowych ludzi, zgłębiasz sekrety tajemniczej cywilizacji odradzającej się na zachodzie Ameryki. Sekretów, które są niczym życiodajne źródło dla mieszkańców usychającego z braku zasobów Bunkra Alpha. Aby posiąść technologię i zapasy pozwalające na przeżycie twym towarzyszom z bunkra, starszyzna obrała drogę walki zamiast krucjaty. Wszystko, co jest do zdobycia w powojennym świecie musi zostać zdobyte siłą. Twoje życie w Fallout Tactics to nie przygoda, lecz walka...

Czas płynie.

Dla osób, które grały (i jeszcze nie grały) w Fallout i Fallout 2 wytłumaczę na czym polega zasadnicza różnica między tymi pozycjami, a najnowszym tytułem serii.
Jak wiemy pierwsze dwie części gry należały do ścisłej czołówki najbardziej rozbudowanych i wciągających gier RPG jakie kiedykolwiek stworzono. Akcja toczy się w zniszczonych przez wojnę atomową Stanach Zjednoczonych. Jałowe, bezkresne pustynie, których poziom skażenia wychodzi poza skalę licznika Geigera, ruiny miast, zdziczałe bandy ocalałych niedobitków. Popromienne mutanty często zaliczane już do nowych człekopodobnych ras, przerośnięte zwierzęta. To ponura rzeczywistość. W pierwszych dwóch Falloutach "graliśmy rolę" dzikusa poszukującego legendarnego urządzenia mającego odtwarzać przedwojenne środowisko. Od tego zależało przetrwanie naszej wioski.
Fallout Tactics to całkiem inna bajka. RPG zostało znacznie okrojone jedynie do potrzeb gry taktycznej zbliżonej nieco swym charakterem do serii Jagged Alliance . Mimo to istnieje jedna zasadnicza różnica/możliwość, która powinna zadowolić dużo szerszą niż JA rzeszę taktyków. Rozgrywka w FT może zarówno toczyć się w turach jak i w czasie rzeczywistym. W dowolnej chwili za przyciśnięciem klawisza ENTER możemy przełączać się pomiędzy tymi opcjami. Dzięki temu proste ataki na małe grupy bandytów możemy przeprowadzać w czasie rzeczywistym, a bardziej skomplikowane, wymagające większego planowania i precyzji z podziałem na tury. Możemy jednocześnie dokonać wyboru rodzaju gry turowej : drużynowa (mniej realistyczna)- czyli w danej turze rusza się cała twoja drużyna, następnie przeciwnik, albo indywidualna- czyli kolejność akcji postaci w grze zależy od ich możliwości, jak ZRĘCZNOŚC itp.
Teraz już wiadomo dlaczego Fallout Tactics nie posiada w tytule cyferki "3".
Fabuła.

Fabuła gry nie jest specjalnie skomplikowana, ale i nie jest ordynarnie prosta. Jest to konsekwencją przynależności do gatunku taktyki, a nie RPG. Tu na pierwszym planie stoi walka, na drugim tło przygodowe. Odwrotnie niż w tradycyjnym Falloucie . Generalnie akcja gry toczy się wokół misji przydzielanych nam przez głównodowodzącego Bunkrem Alpha. Mimo, iż mamy dość duży (ale nie pełny) wpływ na rozwój wydarzeń i tak posuwamy się według ścieżki wytyczonej przez zawartą w grze "kampanię". Innymi słowy misje następują po sobie, praktycznie zawsze w tej samej kolejności z takim wyjątkiem, że czasami mamy do wykonania 3, a wybór, którą ukończymy pierwszą, należy do nas. Nie jest źle.
Oprócz walk toczonych podczas wypełniania rozkazów mamy możliwość napotkania na pustyni "bonusowych" epizodycznych potyczek z przygodnymi przeciwnikami. Mogą to być grupy dzikich psów, radscorpionów, mutantów, przedstawicieli innych "ras" oraz ludzi. Możemy także spotkać cyborgi, zaawansowanych technologicznie wojowników oraz cywili proszących nas o pomoc.
Dodatkowym smaczkiem w FT jest możliwość korzystania z pojazdów. Od transporterów, Hummerów aż do opancerzonych i uzbrojonych wozów piechoty. I to jest cool!!!
Do dyspozycji mamy bardzo wiele rodzajów broni na tyle wydajnych w walce, aby zapewnić naszym przeciwnikom efektowną wizualnie i akustycznie śmierć. Do tego umiejętności naszych wojowników możemy stymulować zażywając najróżniejsze rodzaje substancji chemicznych, często szkodliwych i uzależniających. Są to produkty, których spektrum rozciąga się od gum izotonicznych, przesączonych kofeiną coli aż do silnych, toksycznych, zaprojektowanych dla wojska narkotyków bardzo silnie wpływających na zdolności bojowe. Tutaj autorzy zgłaszają się do naszego rozsądku. Oczywiście, że można zażyć te małe zielone pigułki aby nasz bohater miał więcej punktów akcji i był odporny na ból, ale musimy się liczyć z tym, że przy braku tego środka "falloutowicz" stanie się chodzącym wrakiem niezdolnym do podrapania się prawą ręką w lewe ucho.
Wybór należy do nas.

Multiplayer.

Jak, na każdą porządną grę przystało Fallout Tactics zaopatrzony jest w bogate opcje rozgrywki wieloosobowej. Mamy możliwość gry poprzez sieć lokalną LAN oraz Internet. Teoretycznie gra nie przewiduje bezpośredniej łączności między modemami (peer-to-peer), jednak po pewnym "zakombinowaniu" opisanym w instrukcji możemy zgłosić takie łącze udając sieć LAN J. Multiplayer jednak nie obsługuje protokołu IPX - jedyny to TCP/IP.
Dodatkową i chyba najbardziej interesującą opcją gry wieloosobowej jest możliwość zabawy poprzez system serwerów GameSpy Arcade. Są to specjalnie stworzone do FT miejsca w i-necie przeznaczone do spotkań graczy z całego świata. Umożliwiają one stoczenie walk z osobami równie bardzo zafascynowanymi grą jak my...
Multiplayer rozgrywany jest w dwóch podstawowych scenariuszach:
potyczka - wygrywa ten, kogo podopieczni zostaną na polu jako jedyne żywe istoty; szturm - jedna drużyna broni określonego miejsca, w którym umieszczony jest przełącznik, pozostałe drużyny mają za zadanie przełączenie go.
Rozgrywka sieciowa jest pasjonująca, jednak muszę ponarzekać na autorów: egoiści usunęli z gry edytor misji, przez co zdani jesteśmy jedynie na misje przygotowane przez Micro Forte Sad

.
GFX & SFX.

Fallout Tactics jest grą reprezentującą wysoki poziom zarówno jeżeli chodzi o opracowanie graficzne jak i dźwiękowe. To, co widzimy i słyszymy, może poza dołującą, ale nadającą odpowiedniego klimatu muzyką jest bardzo wysublimowane. Znacznie poprawione szczegóły grafiki względem poprzednich części serii świadczą o staranności autorów w wykonywaniu swej pracy. Dodatkowo tym, co najbardziej uprzyjemnia grę jest prawie doskonała animacja postaci. Mógłbym rozpisywać się na temat precyzyjności przedstawiania śmierci naszych wrogów, ale to zajęłoby następne kilka tysięcy nikomu niepotrzebnych literek. To trzeba zobaczyć!!!
Sądzę również, że właśnie w tym rozdziale powinienem napomknąć o jeszcze jednej możliwości oferowanej przez Fallout Tactics . Jest to coś, czego jeszcze nie spotkałem jako opcji gry w żadnym tytule (może po prostu za mało gram, hehe). Jak wspomniałem wcześniej, zabawa w FT okraszona jest bardzo niepokojącą i dołującą muzyką, jednak autorzy prawdopodobnie wzięli pod uwagę fakt, iż takich opinii, jak moja może być więcej. I co zrobili w celu uprzyjemnienia nam gry? Dołączyli specjalną opcję odtwarzania podczas gry naszych własnych plików MP3, które musimy jedynie przenieść do odpowiedniego katalogu. Moim zdaniem jest to mistrzostwo świata!!
Osobiście nie polecam utworów pani Lopez, czy Busta Rhymes ale raczej kawałki Rage Against The Machine, soundtracku z Matrixa czy Predatora (!!!). Nic nie tracimy na klimacie, a rodzice nie chodzą po mieszkaniu wyczekując kiedy chwycimy nóż i potniemy w plastry chomika (zwierzę też człowiek więc bądź dla niego dobry!!).

Generalnie...

Generalnie gra jest fantastyczna! Zapewnia dużą dawkę doskonałej zabawy, jej akcja bardzo wciąga i daje duże możliwości wykazania fantazji. Wątek taktyczny stoi na wysokim poziomie, tak więc każdemu fanatykowi taktyki da szansę na porządne wyżycie się.

Hech... trochę dużo... Ja napisze wam coś o tej grze własnymi słowami w dużym skrócie. Nie jednokrotnie spotkałem się z epitetami typu "Fallout Tactics to gówno! Prawdziwy Fallout skończył się na 2!".
Ja z początku też tak myślałem, ale... kiedy zdecydowałem się w nią zagrać od razu zmieniłem zdanie. Gra ma nie złą grafikę, muzyka może nie jest tak dobra jak w innych odsłonach tej serii, można powiedzieć, że jest uboga. W grze, ani w filmikach nie ma żadnej muzyki powalającej na kolana, wręcz taka ulotna.
W grze jest cała masa broni, pancerza, jedzenia itp. Może epitety nie doprowadzą nas do wybuchu śmiechu jak to było w innych częściach, jednak niektóre zdania mogą poprawić nam humor.
Ta odsłona pozwala nam także walczyć w czasie rzeczywistym, czego nie mogliśmy zrobić w 1 i 2. Granie w tym trybie jest trochę trudniejsze.
Jeżeli chodzi o fabułę to... nie zawiera ona żadnych wątków z poprzednich
części. W grze chodzimy jakimś ziomkiem który został rekrutowany do Bractwa Stali. Będziemy musieli walczyć po kolei z bandytami, władcami zwierząt, super mutantami i robotami. Pierwsi to zwykli przestępcy okupujący miasta. Władcy zwierząt, jak sama nazwa wskazuje kontrolują zwierzęta . Walka z nimi nie jest łatwa, gdyż po ich stronie walczą wszystkie zmutowane plugastwa. Mutanci... znawcy innych serii nie powinni być nowością. Dla tych którzy nie wiedzą to ludzie którzy byli poza bunkrami w czasie wybuchu bomby nuklearnej. To spowodowało, że stali się zieloni i przybyło im trochę ciała. Są wielcy i napakowani. A roboty... co tu tłumaczyć. Blaszaki, często sprawią nam sporą trudność. Największą
zapewne roboty pacyfikacyjne i behemoty. Wielkie i silne roboto "robale".
Największą nowością w grze jest możliwość grania w trybie Multiplayer co nie było możliwe w innych odsłonach tej serii.
Każdy fan Fallouta powinien zagrać w tą grę. Jak już napisałem, ja też podchodziłem to niej sceptycznie, ale żeby zobaczyć jaka jest naprawdę fajna, trzeba po prostu zagrać.

Screeny:

afafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfafafafafafasfasfaf